|
OTIMANJE KOSOVA - POČINJENI, A NE KAŽNJENI RATNI ZLOČIN
PROTIV MIRA, KOJI SE NASTAVLJA!
Zločini protiv mira,
poznati pod terminom agresija, prvi put su pravno određeni u
članu 6. Statuta Međunarodnog vojnog tribunala u Nirnbergu
(Nemačka), a prema definiciji sadrži: planiranje,
pripremanje, započinjanje ili vođenje agresivnog rata kojim
se krše međunarodni ugovori, sporazumi ili garancije, ili
učestvovanje u nekom zajedničkom planu ili zaveri za
izvršenje ma kog od gore navedenih dela.
U 3. članu Rezolucije UN, broj 3314 iz 1974. detaljno je
definisano šta predstavlja akte agresije: invazija ili napad
oružanih snaga jedne države na teritoriju druge države ili
dela teritorije druge države, ili svaka vojna okupacija,
makar i privremena, koja proizađe iz takve invazije ili
napada, ili aneksija teritorije ili dela teritorije druge
države upotrebom sile, bombardovanje teritorije neke države
od strane oružanih snaga druge države, ili upotreba ma kog
oružja od strane jedne države protiv teritorije druge
države; blokada luka i obala jedne države od strane oružanih
snaga druge države , napad odružanih snaga jedne države na
kopnene pomorske i vazduhopolovne snage , pomorsku ili
vazdušnu flotu druge države, upotreba oružanih snaga jedne
države koje se s pristankom zemlje prijema nalaze na
teritoriji ove poslednje, protivno uslovima predviđenim u
sporazumu, odnosno ostajanje tih snaga na teritoriji zemlje
prijema i posle isteka sporazuma, radnja jedne države koja
svoju teritoriju stavi na raspolaganje drugoj da bi je ova
iskoristila za vršenje akta agresije protiv treće države,
upućivanje od strane , odnosno u ime jedne države oružanih
bandi, grupa, neregularnih vojnika ili najamnika, koji
protiv druge države vrše akte oružane sile toliko ozbiljno
da se izjednačuju sa gore pomenutim aktima, odnosno značajno
učešće jedne države u tome. SB UN može odlučiti i da drugi
akti predstavljaju agresiju.
Rezolucijom se dalje naglašava da nikakvi razlozi bilo koje
prirode ne mogu služiti kao opravdanje za agresiju, a da
agresorski rat predstavlja zločin protiv mira.
Povelja UN (čl. 1,2, 33 i 39), sadrži osnovna načela o
sprečavanju primene sile u odnosima među državama, a
dozvoljava upotrebu sile u odbranbenom ratu, ili kao
prinudne mere samih Ua radi očuvanja ili uspostavljanja
mira.
Bila je potrebna proteklost milenija godina
da humanitarna ljudska svest i pravna nauka-pravna pamet
izgradi i izbori se za pravne vrednosti sadržane u nvedenim
dokumentima, koji su usvojeni u Međunarodnom ratnom pravu.
Na drugoj strani, bilo je potrebno neuporedivo manje vremena
neograničenoj egoističkoj ljudskoj volji da nametne silu kao
sredstvo u rešavanju međunarodnih odnosa, za podčinjavanje,
iskorištavanje i vladanje nad drugima, nemoćnim da se
suprostave, a po mišljenju silnika "manje vrednim". Kao što
je poznato, nasilničko vladajuću poziciju eksploatatorskoj
apsolutnoj manjini nad apsolunom većinom ljudskog roda,
omogućili su različite istorijske okolnosti i faktori:
društven-razvojni, prirodno-umni, razvojno
tehnički-tehnološki i dr.
Teško da je moguće utvrditi koliko je u istoriji ljudskog
roda izvršenih nasilja, progona, porobljavanja, uništavanja,
zatiranja i drugih represalija nad državama i narodima,
naročito manjim nesposobnim da se brane i odbrane.
U nedanoj prošlosti, najizrazitiji primer ekstremizma,
nasulja i izvršenih zločina počinile su
imperijalističko-fašističke države u Drugom svetskom ratu, s
usiljavanjem rasističko reakcionarne teorije o "višoj rasnoj
vrednosti", "pozvanoj" da vlada nad svetom. Nažalost,
I posle Dugog svetskog rata brojni su primeri primene sile,
nasilnog kršenja odredaba Međunarodnog prava, što je
najteže, kršenje odredaba Povelje svetske organizacije
-Ujedinjenih naroda. Najčešće su to vršile i vrše najveće
države, pobednice u II. svteskom ratu,
koje, kršenjem pravuila koja su same prihvatile, potvrđuju
vlastiti imerijalističko-osvajački i nasilnički karakter,
manifestovan jednako kod svih koji žele na svaki način
vladati nad drugima.
U procesu razbijanja i komadanja SFRJ-e, 1990-ih godina,
imperijalističke države organizovale su i izvršile
najgrublje nasilje posle II. svetskog rata. Za razliku od
fašističkih država koje su u II, svetskom ratu raskomadale
Jugoslaviju privremno, imperijalisti su sada to učinili za
druži period. Otimanje Kosovaje je finalni, ne i zavšni deo
komadana. Jer, prema nedavnoj preteće-
ucenjivačkoj izjavi nemačkog ambasadora u Srbiji, žele oteti
Vojvodinu, a u planu je Sandžak,
delovi Makedonije, verovatno, još neki. Sve te navedene
kriminalne radnje imperijalista su, nepobitno ratni zločini,
kako su definisani u navedenim mađunarodnim pravnim
dokumentima. Agresivna zločinačka dela protiv Socijalističke
Jugoslavije osudile su mnoge države, partije, organizacije i
pojedinci-poznate ličnosti svetskog ugleda i autoriteta.
Najkonkretniji su bili neke pravne institucije i i
organizacije, koji se u daljnjem navode:
Međunarodni društveni sud za zločine NATO u Jugoslviji
(Sud je, 23. maja 1999.
ustanovio Vanredni kongres Međunarodnog saveza društvenih
udruženja -"Sveslovenski sabor), u sastavu od 14 istaknutih
stručnjaka za pravo (iz Rusije 6, iz Nemačke 2 i po 1 iz:
Gruzije, Poljske, Avganistana, Ukrajine, Meksika i
Jugoslavije). Na zasedanju 14. 12. 1999. u Jaroslavlju
(Rusija), sud je doneo opštu presudu o zločinima NATO-a u
Jugoslaviji i 23. 01. 2000. u Kijevu (Ukrajina), presudu za
zločine NATO-a protiv mira. Optužnicu su pripremili i
podigli predstavnici javnosti evropskih zemalja protiv
Organizacije severoatlanskog pakta (NATO), deset zemalja
članica NATO organizacije: SAD, V. Britanije, Francuske,
Nemačke, Italije, Holandije, Belgije, Kanade, Portugalije i
Španije, koje su neposredno izvršile oružanu agresiju protiv
Jugoslavije, i drugih država članica NATO-a - saučesnica,
koje su glasale da se izvede oružani napad MATO-a na
Jugoslaviju, te sledećih najviših službenih lica zemalja
NATO-a, uključujući i vojna: V.D. Klintona - predsednika
SAD, M. Olbrajt-državnog sekretara SAD, V: Koena-ministra
odbrane SAD, T. Blera-premijera V. Britanije, R.
Kuka-ministra inostranih poslova V. Britanije, D
Robertsona-ministra odbrane V. Britanije, Š..
Gerharda-kancelara Nemačke, J. Fišera-ministra inostranih
poslova Nemačke, R. Šarpinga-ministra odbrane Nemačke, Ž.
Širaka-predsednika Francuske, I. Vedrina-ministra inostranih
poslova Francuske, P. Rišara-ministra odbrane Francuske, H.
Solane-generalnog sekretara NATO-a u vreme agresije, sada
državnog sekretara Evropskog saveza i V.
Klarka-glavnokomandujućeg Oružanih snaga NATO-a u Evropi. Na
osnovu utvrđenih dokaza: izjava brojnih svedoka, dokumenata,
posebno, Bele knjige: "Zločini NATO-a u Jugoslaviji",
Saveznog ministarstva inostranih poslova SRJ, sud je
izrekao presudu sledeće glavne sadržine:
1.Da se, po svojim
ciljevima i praktičnoj delatnosti, NATO smatra za zločinačku
organizaciju
2. Da sezatraži od 19 vlada članica NATO-a
neodložno raspuštanje NATO-a.
3. Da se pokrene u UN hitno
donošenje rezolucije Generalne skupštine kojom se osuđuje
dejstvo nATO-a protiv Jugoslavije, u vremeno od 23. marta do
10. juna 1999. i pozicija generalnog sekretara UN Kofija
Anana s ciljem da bude smenjen s dužnosti.(Kofij Anan se
uklonio od učešća u rešavanju krize i faktički pošao na
sporazum sa blokom NATO da bi opravdao njegova zločinačka
dejstva u Jugoslaviji, uključijući upotrebu vojne sile
protiv suverene države, bez mandata SB UN).
4. Da se
kvalifikuju optuženi kao zaverenici i zločinci, koji su
imali za cilj da sruše posleratno uređenje sveta i uspostave
svetski diktat SAD, uz korištenje vojne snage NATO-a.
5. Da
se predloži pravobrailačkim organima država koje ulaze u UN
da, u skladu sa njihovim zakonodavstvom, povedu krivične
postupke protiv navedenih lica zbog elemenata genocida
protiv srpskog i drugih naroda Jugoslavije i za međunarodne
zločine utvrđene u toku zasedanja ovog suda
6. Da se zahteva od zemalja članica NATO-a nadoknada
ekonomske i moralne štete naneto kulturnim i istorijskim
spomenicima, obrazovnim i naučnim ustanovama nanesene
narodima SRJ ratnom agresijom, u roku koji obezbeđuje
najbrže obnavljanje porušenog.
7. Sud odbacuje kao neosnovane optužbe protiv SRJ i njenog
rukovodstva za etničko čišćenje na Kosovu i Metohiji i
kvalifikuje ih kao izmišljotine.
8. Sud naročito ističe izbegavanje Haškog međunarodnog suda
o bovšoj Jugoslaviji od svoje direktne obaveze da pozove na
odgovornost navedene međunarodne zločince iz bloka NATO-a i
njihove pomagače, u vezi s učinjenim aktima oružane
agresije, čudovišnog nasilja nad mirnim stanovništvom SRJ i
grubog kršenja mnogobrojnih principa i normi međunarodnog
prava.
9 Sud ističe čudnu poziciju sistema organa UN (pre svega
komisije za ljudska prava), OEBS-a, koji se bave problemima
zaštite ljudskih prava i Saveta Evrope, koji su ignorisali
masovne žrtve i nasilje NATO-a nad mirnim stanovništvom
SRJ. To je naročito u suprotnosti s njihovom aktivnošću za
zaštitu terorističkih banditskih formacija u Čečeniji
(Rusija). Ispostavlja se da su navedeni organi saradnici
ranije nabrojanih zločinaca i terorista, jednostavnije
rečeno- da su im potčinjeni. Za mir je to opasno.
10. Sud ukazuje na opasnu poziciju Evropskog saveza u
svojstvu direktnog saučesnika NATO-a, to je našlo svoj izraz
kako u konkretnoj politici tog Saveza, tako i u postavljanju
na dužnost državnog sekretara Saveza za međunarodne poslove
okorelog zločinca i teroriste H. Solane.
11. Sud skreće pažnju na to da i posle 10. juna 1999. SAD i
zemlje NATO-a nastavljaju svoju protivpravnu delatnost u
odnosu na SRJ, prikrivajući je ovog puta mirovnom misijom UN
i smatra da je ta delatnost zločinačka.
Prednju presudu
sud je izrekao nakon što je utvrdio da su optuženi svesno
počinili zločine nad srpskim, crnogorskim, albanskom i
drugim narodima koji žive u SRJ, u vremenu od 24. 03. do 10.
06. 1999. i to: kršenje ratnih zakona ili običaja, a
konkretno: počinjanje ratnih dejstava bez prethodnog i
nedvosmislenog upozorenja, vođenje ratnih dejstava protiv
civilnog stanovništva, uključujući pojedinačna civilma lica,
i civilnih objekata, upotreba zabranjenih sredstava i
metoda ratnih dejstava, između ostalog, zatvorenog
bombardovanja, upotreba zabranjenih vrsta oružja, koja
nanose prekomerne povrede ili nemaju selektivno dejstvo,
uključujući oružje s osiromašenim uranom, kasetne bombe i
druge zabranjene vrste oružja, besmisleno rušenje gradova i
naseljenih mesta, koja protivnik nije zaposeo i nisu pružala
otpor, upotreba sredstava za uticaj na prirodnu sredinu s
neprijateljskim ciljevima, bombardovanje objekata od životne
važnosti za opstanak stanovništva Jugoslavije (prehranbena
preduzeća, poljoprivredna dobra, farmacuetske fabrike,
sistemi za snabdevanje pijaćom vodom i drugo), bombardovanje
instalacija i objekata koji sadrže opasne snage (brane,
rezervoari nafte, hemijska preduzeća i drugo), bombardovanje
i rušenje medisinskih i sanitarnih ustanova, između ostalog,
bolnica i porodilišta, besmislena i zločinačka bombardovanja
spomenika kulture, obrazovnih ustanova, obrednih mesta i
drugih sličnih objekata, koji predstavljaju kulturno,
duhovno i prirodno nasleđe, planiranje i vođenje dejstava s
ciljem da se ubiju šef države, šef i članovi vlade
Jugoslavije, bombardovanje diplomatskih ustanova,
akreditovanih u Jugoslaviji, koje je svako pojedinačno i svi
zajedno ranije više puta osudila međunarodna javnost. Sud je
još utvrdio: Da su optuženi aktivno učestvovali u pripremnim
radnjama za početak agresije, povlađivali i podržavali
seperatiste i teroriste, učestvovali u obučavanju,
naoružavanju, opremanju i financiranju taz. "Oslobodilačke
armije Kosova", nametnuli i vodili informativni rat protiv
Jugoslavije, doveli do prekida mirovnih pregovora za
regulisanje kosovskog problema, blokirali delatnost Saveta
bezbednosti UN, nametnuli i vodili agresivni rat protiv
Jugoslavije s primenom metoda i sredstava zabranjenih
međunarodnim pravom. Da su među žrtvama agresije (ne
utvrđenog broja- računa se preko 3.500), bilo 30% dece i
40% od ranjenih. Stvorena je pretnja za život 120 000 žena,
koje samo što su se porodile, a oko 1.300 000 učenika nižih
i viših razreda su bili prinuđeni prekinuti školovanje zbog
bombardovanja. Sud je posebno istakao da, po intenzitetu i
surovosti primene vojne moći agresije NATO-a protiv
Jugoslavije, može da se uporedi sa zločinima fašista za
vreme Drugog svetskog rata i upotrebom atomskog oružja SAD u
avgustu 1945. protiv mirnih japanskih gradova Hirošime i
Nagasakija. U suštini, narodi sveta su se suočili sa pojmom
NATO fašizma.
Na drugoj geografskoj strani sveta,
Međunarodni tribunal u Njujorku, 11. juna 2000.
jednoglasno je doneo
presudu kojom je osudio: Bila Klintona, Medlin Olbrajt,
Villjama Koena, Tonija Blera, Gerharda Šredera, Žaka Širaka
i vlade zemalja koje su učestvovale u agresiji, kao i NATO i
njegove čelnike, za zločine protiv mira, ratne zločine i
zločine protiv čovečnosti, počinjene u SRJ, kao i za druge
prestupe kojima su prekršili principe Nirnberškog suda,
Haških propisa, Ženevskih konvencija, Povelje Ujedninjenih
nacija i drugih međunarodnih i nacionalnih zakona
Presuda je bila doneta na osnovu optužnice koju je sastavio
Remzi Klark, bivši američki državni tužilac, poznati borac
za pravdu i izvanredni poznavalac međunarodnog prava. Inače,
predsednik Međunarodnog centra antiratnog pokreta, koji je i
organizator suđenja. Zasnovana je na osnovu jednogodišnje
obavljenih brojnih saslušanja i prikupljenih dokaza u:
Berlinu, Rimu, Atini, Parizu, Amsterdamu, Oslu, Beču,
Tokiju, Sidneju, Buenos Ajresu i drugim svetskim
prestonicama. 19 tačaka optuženice su u celosti prihvaćene u
izricanju presude.Pored proglašenja optuženih krivim,
sud je zahtevao ukidanje svih sankcija protiv SRJ,
proglašavajući i snakcije za zločine, hitno prekidanje
okupacije NATO-a na jugoslovenskoj teritoriji, ukidanje svih
NATO baza na Balkanu, prekid svih aktivnosti protiv vlade
Jugoslavije, a posebno za ukidanje nezakonitog Haškog
tribunala i isplaćivanje kompenzacije svim žrtvama agresije.
U skadu sa odredbama
Poveelje UN, koje ovlašćuju džave žrtve agresivnog rata da
sude vinovnike agresije na svojim teritorijama, u Beogradu
je 2000-te godine Okružni sud osudio,
u otsutnosti,14 političara koji su predvodili NATO u vremenu
bombardovanja SRJ 1999. na po 20 (dvadeset) gorina zatvora.
Bilo je dokazano da su naredili i rukovodili izvršenjem
agresivnog rata na SRJ, odborili upotebu nedozvoljenih
sredstava u ratu, napade na nezištićeno civilno stanovništvo
i gradove te agresijom počinili ratne zločine protiv mira i
čovečnosti. Nažalost, nakon godinu dana kada je, uz pomoć
država agresora i država pomagača agresije, u Jugoslaviji
došla na vlast prozapadno usmerena vlada,Vrhovni sud Srbije
ukinuo je presudu, predmet vratio okružnom sudu, "novo"
Okružno javno tužioštvo odustalo je od postupka i povuklo
optužnicu.Tako su agresori bili oprošćeni od strane njihove
žrtve i mogli su neometano nastaviti realizaciju planova -
komadanja SFRJ-e.
Kažnjavanje zločinaca nije bilo moguće izvršiti ni pred
Međunarodnim sudom za ratne zločine, zbog dominatnog uticaja
u OUN država članica NOTO-a, čiji su vođe izvršili zločine,
a i zbog nepostojanja drugih međunarodnoh pravnih
mehanizama. Haški tribunal za ratne zločine počinjene u
SFRJ-e, sudi izvršiocima, ne i organizatorima i
naredbodavcima zločina, koji su ustanovili taj sud kako bi
prikrili svoju odgovornost, po onoj narodnoj- "Držite
lopova". Zbog toga Međunarodni tribunal u Njujorku zahteva
njegovo ukidanje.
Zbog nemogućnosti kažnjavanja zločina protiv mira i
suverenih država članica UN, izvršene su agresije-zločini na
Vijetnam, Irak, Avganistan i još neke suverene države, a
priznavanjem jednostrane "nezavisnosti" Kosova, potvrđen i
podržan akt zločina od strane tridesetak drđava članica
NATO-a i njihovih pomagača. Sa priznanjem je izvršen još
jedan čin kršenja međunarodnog pravnog akta- Rezolucije SB
UN, broj 1244, koja je SRJ-Srbiji garantovala imajući
suverenitet nad Kosovom. Veoma je tragično za svetsku
organizaciju-UN što je NATO iznudio da se okupacija Kosova
prizna za "mirovnu" misiju UN.Na toj "misiji svetske
organizacije" ostati će trajna optužba i osuda, jer su,pod
njenim okriljem
u dosadašnjem dvetogodišnjoj okupaciji na Kosovu, izvršeni
brojni zločini nad nealbanskim stanovništvom. Proterane je
preko 300 000 građana Nealbanaca. Potpuno su etnički
očišnjena, spaljena i opljačkana naselja iz čitavih
područja, a naselja koja su se održala pretvorena u geto,
žive bez osnovni srestava i uslova za život. Zločini
izvršeni nad Srbima, 17. marta 2004. u prisutnosti
okupacijskih snaga (spaljeno preko 2000 sela, na stotine
verskih objekata i proteranih sa ognjišta oko 20 000),
sramote i kompromituju svetsku organizaciju.
Nemoć svetske organizacije da spreči kršenje Pravila i
načela na kojima počiva, ozbiljno ugrožava njen opstanak,
slično kako je bilo likvidirano Dtupštvo naroda pred Drugi
svetski rat, od strane fašističkih država. Potomci istih
fašističkih država, sada visoki funkcioneri NATO-a, imaju
mogućnost da ponove veštinu razbijanja svetske organizacije.
Zemlje voditeljice agresorskog bloka NATO su pobednice u II.
svetskom ratu (SAD, V. Britanija, Francuska, Kanada i jš
neke njihove saveznice) tradicionalno poseduju iskustva u
primeni nasilja i porobljavanja drugih naroda (kolonijalna
osvajanja, proterivanja američkih domorodaca, osvajački
ratovi i sl.)
Međutim, u savremenim uslovima imperijalističkog osvajanja i
u strategiji okorele uporne i trajne zavere protiv
socijalističko komunističkih snaga, to nije bilo
dovoljno.Kao nadopunu koriste iskustva bivših fašističkih
država. U tu svrhu rapidno su pomgli u obnovi i usponu (u
stvari nagradili), porežene u II.svetskom ratu fašističke
države, upotrebljavaju ih u zajedničkom osvajanju i
pokoravanju. Zar nije ironija demokratije i "zaštite"
ljudskih prava, pod čijim geslom
nastupaju agresori, da nemački piloti ponovo bombarduju i
uništavaju Srbiju, još žešće nego njihovi fašistički
predhodnosi. U protivkomunističku strategiju borbe uključene
su sve države, bivše saveznice fašističkih država, kao i
bivše socijalističke i seperatističke odcepljene države, u
kojima su na vlasti protivsocijalističke snage. I otimanje
Kosova je nagrađivanje otomaka od učesnika na fašističkoj
strani u II. svetskom ratu i realizatora razbijanja SFRJ-e.
Za imperijaliste je demokratija-demokratsko sve što se može
uključiti u borbu protiv socijalizma-komunizma. Zbog toga je
veoma uvredljivo i ponižavaje za narode žrtve fašstičkih
država u II. svetskom ratu da potomci te zločinačke
vladavine danas dolaze u posete sa ovlaštenim ulogama
svatenika, nekakvih kontrolora "demokratije" i "poštovanja"
ljudskih prava, ponašaju se oholo i nasilnički (nedavna
pretnja nemačkog ambasadora u Beogradu da će Srbiji oteti
Vojvodinu, slična ultimatumu Hitlera uoči napada na
Kraljevinu Jugoslaviju 1941. godine).
Umesto da se poklone žrtvama na masovnim grobljima širom
Evrope, tragovima zločina njihovih predaka i da mole za
oproštaj. Ali, i to je obraz iimperijalista-vladara svetom..
Snažno je uočljiva poznata imperijalistička strategija
trajnog zavađanja i suprostavljanja nardo, da lakše vladaju
nad njima..
Države čije su vladajuće garniture pomagale oružanu agresiju
na SRJ (ustupanjem teritorija za oružana dejstva,
propagandom, ili davanjem vojske i policije u sastav
okupacijskih snaga, a na kraju priznale otimanje Kosova,
kako se i u navedenim presudama navodi, saučesnice su
izvršenja ratnog zločina. Kao takve istorija će ih trajno
markirati i moralno, ako ne i pravno, osuditi, bez obira o
njihovoj ulozi: marionetskoj, polukolonijalnoj,
kolonijalnoj, ili iz egoističko-karijerističkog motiva.
Kako je objašnjeno u presudi Međunarodnog društvenog suda,
Evropska zajednica je direktni saučesnik NATO-a u zločinu
protiv SRJ. Kako sada usiljuje nezakonito preuzimanje
okupacije na Kosovu i krši rezoluciju 1244 UN, ona je više
od saučesnika, organizator i rukovodilac otimanja Kosova. U
stvari, ta zajednica i NATO su dve stranice istog lista.
Zbog toga je više nego demagoško i cinično kda se hvale neki
njeni predstavnici, kako su "spasili" i "sdpašavaju" mir na
prostorima SFRJ-e. Oni su, učešćem u razbijanju
socijalističke Jugoslavije, krivci za nastanak rata.
Demagoški je propagirala svoju odbrambenu namenu u vreme
tzv. hladnog rata, demaskirala se kao udarna pesnica
imperijalističkog osvajanja i podređivanja evroipskih naroda
i šire.
Slovenske vladajuće garniture,
kao stegonoše u koloni marioneta imerijalističkih osvajački
sila od početka razbijačkog procesa SRJ-e do otimanja
Kosova, svojim seperatizom, pomaganjem drugih seperatista,
ustupanjem svoje teritorije u NATO agresiji na SRJ,
uključivanjem vojnika u planove zločinačkoga NATO-a,
posebno, hitnim priznanjem otimanja Kosova, uvrstila se
među prvima u pomagače NATO-vih zločina. Od
parlamentarnih Partija,
samo Slovenska nacionalna stranka i novoosnovana stranka
Lipa izrekle su se protiv priznavanja Kosova..Većina
slovenskih građana je protiv satelitske uloge Slovenije u
sistemu imperijalista. U anketi RTV Slovenije, od 15. 02.
2008. 57% anketiranih izreklo se potiv nezavisnosti Kosova,
36% za, a 7% ne zanima Kosovo. Samo izjašnjavanje nije
dovoljno da se spreči štetno delovanje vladajućih protiv
stvarnih interesa slovenskog naroda.Potrebno je organizovano
delovanje većine. Da se npr. izbori i referendumom poništi
priznanje Kosova. Slovenski narod ne sme izgubiti
tradicionalno prijateljstvo sa srpskim narodom,
udovoljavajući interesima imperijalista i domaćih
egoističkih profitera. Mora pomoći srpskom narodu u odbrani
Kosova, a isteranom srpskom narodu da se vrati na svoja
ognjišta, kako je i srpski narod pomagao proterane Slovensce
u II. svetskom ratu.
Obični albanski građani naivno veruju u nezavisnost. Umesto
ravnopravnog statusa koji su imali u SFRJ-e, stekli su
statut protektorata, a predstoji im polukolonijalni ili za
celo kolonojalni status u "Slbodnoj Evrepi". Umesto pomoći
za oporavak bombardovanjem uništene privrede i rešavanje
siromaštva, "spasioci" im prioritetno šalju oružje, u svrhu
"odbrane samostalnosti" i uključivanje u strateške osvajačke
planove, slićno kako su bili upotrebljeni u fašističkim
osvajanjima u II. svetskom ratu. I svetska miroljubiva
javnost, ukoliko jedinstveno ne nastupa neće moći zaustaviti
nasiljem otimanje tuđih dobara i ugrožavanje životne
sredine, u krajnjem, uništenje ljudskog roda, pred
imperijalističkim moćnicima zaslepljenim za sticanjem
profita.
Što se tiče ponašanja tzv. svetske javnosti-miroljubivog
sveta, Poznato je da je, pored referendumom ne poništi
odluku o nezakonitom i štetnom priznanju Kosova). Međutim,
ukoliko se međunarodna javnost, koja je opredeljena za mir,
protiv ratova, protiv podređivanja i porobljaavanja država i
naroda, dobro ne organizuje u međunarodnim okvirima, neće se
uspešno zaustaviti nasilje i kršenje međunarodog prava.
Izolovane akcije i protesti nisu dovoljni, a besmislene
akcije, npr. nekih muslimanskih terorista nad svojm nedužnim
narodom, su štetna, veoma nepravedne i opasne.
Na kraju, realna je ocena da će otimanje Kosova
prouzrokovati dužu nestabilnost na Balkanu i šire u svetu.
Srpski narod je uvređen i podcenjen. Duboko su uzabuni
licimeri koji očekuju da se Srbi odreknu dela teritorije za
nekakvu evropsku integraciju, u suštini potčinjavanje i
odricanje suverenosti. Srbiji sada otimaju Kosovo treći put
(Turska imperija u Srednjem veku, fašističke države u Drugom
svetskom ratu, sada imperijalističke država SAD i Evropska
unija)
Srpski narod nikada se neće odreči Kosova, bez obzira što
njegova sadašnja marionetska vlast ne sme agresore nazvati
pravim imenom i što ratne zločince-aktere agresije na
njihovu zemlju (Solanu, Širaka, Vedrina, Šredera, Fišera i
druge) zvanično prima u posete i čašćava, verovatno i
podmićiva, da se ne bi naljutili i da ih ne bi podupirli na
izborima, naravno, "ne mešanjem" u unutrašnja pitanja.
U povoljnoj prilici i promeni odnosa snaga, Srbi će se
boriti za povratak Kosova. Kada i kako, odredit će protek
vremena. Međutim, pravi mir i pravna stabilnost u toj
regiji mogu se očekivati samo restauraciom socijalističke
države i socijalističkog sistema na prostorima razbijene
SFRJ-e. Kada će se to dogoditi, odredit će, takođe, tok
istorije, a sigurno je da će se dogoditi, jer je jedina
alternativa sadašnjem opisanom trendu razvoja događaja..
26. 03. 2000.
SLOVENSKI
KOMUNISTIČNI ODBOR
Revolucionarni biro za javno informiranje |
