|
GLOBALIZAM, ANTIGLOBALIZAM I INTERNACIONALIZAM
U SAVREMENIM MEĐUNARODNIM ODNOSIMA
Decenijama unazad, a naročito nakon promene odnosa snaga u
Evropi na štetu socijalizma, do kojih je došlo krajem
Dvadesetog veka, nosioci globalizma i liberalnog
kapitalizma, nastoje svim raspoloživim sredsrtvima
da potisnu i ponište sva pozitivna dostignuća nastala
na političkim idejama socijalizma, komunizma i
internacionalizma. Otuda neophodnost da se, u
kontekstu aktuelnih zbivanja u svetskim
odnosima, promena društvenih i moralnih vrednosti kao
retrogradnih procesa, pozabavimo pitanjem: U čemu je
suštinska razlika između globalizma, antiglobalizma i
internacionalizma, kao idejno-teorijskih i
praktično-političkih sistema razvoja društveno-ekonomskih i
političkih odnosa u savremenom svetu ?
GLOBALIZAM, koji se u oblasti prirodnih
nauka, a naročito u delu tehničko-tehnološkog razvoja,
ispoljava kroz unifikaciju i standardizaciju,
ima svoj puni smisao i opravdanje, bez čega je teško i
zamisliti savremeni život, u postindustrijskom i
informatičkom društvu. Činjenica je da razvoj
prirodnih nauka, a posebno tehničko-tehnološki razvoj,
značajno utiču
i na promene u sferi proizvodnih procesa, trgovine,
ekonoskih i političkih odnosa, a time i na promene socijalne
strukture društva i položaja RADNIČKE KLASE KAO ORGANIZOVANE
POLITIČKE SNAGE tj. na promene ukupnog stanja
društveno-ekonomskih i političkih odnosa u svetu. Međutim,
kada je reč o izgradnji društveno-ekonomskog i političkog
sistema u svakoj pojedinačnoj zemlji, o ravnopravnoj
međunarodnoj saradnji, o humanizaciji i demokratizaciji
odnosa u svetskoj zajednici onda tu, po uverenju komunista,
nema mesta globalizmu, čije velike negativne
posledice svet decenijama trpi. Ovo zbog toga što je
višedecenijska praktična primena globalizma, kao
filozofije liberalnog kapitalizma, snažno ispoljila svoju
eksploatatorsku, pljačkašku i porobljivačku prirodu. To nam
daje pravo da stavimo znak jednakosti između
globalizma i neokolonijalizma.
Inbsp; I pored svih nastojanja nije uspeo pokušaj
buržoaskih teoretičara da dokažu kako je eto život pokazao
da je komunizam nazadna utopija, a da su globalizam,
liberalni kapitalizam i njegove multinacionalne kompanije,
zasnovani na apsolutnoj dominaciji privatne svojine bez
ograničenja, deregulacije i slobodnog tržišta, sistem
drušrveno-ekonomskih i političkih odnosa za sva vremena i da
označava kraj političke istorije ?! Takvu nenaučnu i
anticivilizacijsku paradigmu razvoja društveno-ekonomskih i
političkih odnosa u svetu snažno demantuju i sve
učestaliji potresi finansijskog i ekonomskog sistema SAD i
drugih razvijenih kapitalističkih zemalja širom sveta, sa
strahovitim ekonomskim i drugim posledicama za čitavo
čovečanstvo. Potpuno ili delimično preuzimanje
značajnog broja najvećih banaka kapitalističkih zemalja u
ruke Države možda nagoveštava prelazak
iz ere liberalnog u eru državnog kapitalizma. O
tome danas govore ne samo protivnici već i ideolozi i
pobornici globalizma i liberalnog kapitalizma. Ipak, ostaje
da vidimo kakve nove pljačkaške prevare pripremaju
imperijalisti i vlasnici mega kapitala iz metropole
imperijalizma i njihove marionete širom sveta, kako bi
sačuvali svoju dominantnu poziciju i interese u ekonomskim i
političkim odnosima, kao i vojnu nadmoć u svetu.
ANTIGLOBALIZAM se dominantno zasniva na
nešto radikalnijem levom krilu socijaldemokratskog idejnog
koncepta što znači da antiglobalisti, u sferi ekonomskih
odnosa, traže nešto više pravde u korist nerazvijenih i
siromašnih, uz tolerisanje kapitalističkih
društveno-ekonomskih odnosa. Povremeni protestni skupovi,
koji se organizuju prilikom okupljanja predstavnika Grupe
G8 najrazvijenijih zemanja i u drugim sličnim prilikama,
bez namere da se umanjuju delimični pozitivni efekti
ovakvih političkih akcija, u najboljem slučaju predstavljaju
pritisak na vlasnike mega kapitala da sa
svoje prebogate trpeze vrate po koju mrvicu onima koje su
opljačkali. Zato se nameće logičan zaključak da na
socijaldemokratskom idejnom konceptu nije moguć ISTINSKI
DRUŠTVENI PROGRES, koji podrazumeva prohodnost ka besklasnom
društvu slobodnih, dostojanstvenih i ravnopravnih ljudi,
naroda i država, bez eksploatacije, pljačke i nepravde.
Zato možemo oceniti da socijaldemokretija i u savremenim
političkim i ekonomskim odnosima u svetu i DANAS igra ulogu
“TROJANSKOG
KONJA”
u međunarodnom radničkom pokretu, kao što je to bila i u
verme PRVE, DRUGE I TREĆE INTERACIONALE.
Da se podsetimo: Marks i Engels, kao osnivači
PRVE INTERNACIONALE 1864 godine u Londonu, polazeći od
KOMUNISTIČKOG MANIFESTA, napravili su PROGRAM za
organizovano delovanje međunarodnog proletarijata u borbi za
ekonomsko oslobađanje radnika iz najamnog ropstva, za
otvaranje puta ka besklasnom društvu tj. ukidanju klasa.
Pored pozitivnih rezultata u organizovanju međunarodnog
proletarijata na principima internacionalizma i klasne
solidarnosti, nažalost, Marks je bio prinuđen da
PRVU INTERNACIONALU raspusti na Haškom kongresu 1872 godine,
zbog porasta reakcije u Evropi i podrivačke delatnosti
anarhista
(Bakunjin).
Engels
je osnovao DRUDU INTERNACIONALU na osnivačkom Kongresu u
Parizu 1889 godine, čiji pozitivni dometi se ogledaju u
masovnom širenju radničkog pokreta u svetu. Međutim, i rad
Druge Internacionale je bio suočen sa brojnim slabostima,
među kojima naročito narastanje oportunizma i revizionizma,
uprkos snažnom otporu revolucionarnog krila koje su
predvodili Lenjin i Roza Luksemburg. Druga Internacionala je
pretrpela slom u Prvom svetskom ratu 1914 godine, kada se
srozala u socijal-šovinizam i oportunizam prema agresivnom
imperijalizmu.
Lenjin je TREĆU INTERNACIONALU osnovao u Moskvi
1919 godine, kao revolucionarno međunarodno udruženje
radnika, čija je misija bila:
“Ispuniti,
sprovesti u život zavete Marksizma i ostvariti vekovne
ideale socijalizma i radničkog pokreta”.
Treća Internacionala je raspuštena u vreme Drugog svetskog
rata 1943 godine.
KOMUNISTIČKI MANIFEST, PRVA, DRUGA I TREĆA
INTERNACIONALA su bili idejno-teorijska i
praktično-politička osnova za pobedu Velike Oktobarske
Socijalističke Revolucije u Rusiji i niza socijalističkih
revolucija, oslobodilačkih i antikolonijalnih pokreta širom
sveta, u koje spada NOB i socijalistička revolucija u
Jugoslaviji. Po završetku Drugog svetskog rata, bili smo
svedoci nezadrživog rasta popularnosti komunističkih i
socijalističkih ideja i stalnog porasta broja zemalja u
kojima je pobeđivao socijalizam.
Krajem
Dvadesetog veka dolazi do privremenog poraza socijalizma u
Evropi, o čijim uzrocima je, za poslednjih dvadesetak
godina, već dosta rečeno i napisano. Svi ti radovi su, zbog
ideološke
ostrašćenosti i nacionalne pristrasnosti autora, dali obilje
različitih i neusaglašenih političkih ocena o minulim
događajima. Danas možemo dovoljno pouzdano oceniti da se svi
ti uzroci poraza socijalizma u Evropi, o kojima različito
govore brojni autori, svode na dva osnovna: Prvi uzrok
je snažno subverzivno, političko i ekonomsko delovanje
protiv socijalističkih zemalja, od strane našeg glavnog
antagoniste iz metropole imperijalizma, koji je imao svoje
ekspoziture u svim socijalističkim državama, uključujući i
SFRJ. Drugi uzrok, ništa manje važan, bile su brojne
unutrašnje slabosti, deformacije i nedoslednosti unutar
komunističkih partija i vladajućih struktura u bivšim
socijalističkim državama.
Stanje u bivšim socijalističkim zemljama, u proteklih
dvadesetak godina, karakteriše opšti sunovrat pod naletom
divljeg liberalnog kapitalizma i globalizma, koji
se u praksi ispoljavaju kao: gubljenje suvereniteta ovih
zemalja, pljaškaška privatizacija, nezaposlenost,
raslojavanje na bogate i siromašne, kriminalizacija društva,
porast destrukcije i nasilja, upotrebu droge i narastanje
raznih drugih oblika društvene patologije. Najgore je to što
su danas komunisti u većini bivših socijalističkih država
izloženi snažnoj antikomunističkoj propagandi i totalnoj
medijskoj blokadi. Pored toga, komunisti su razjedinjeni i
podeljeni u više malih komunističkih i radničkih partija,
koje se međusobno optužuju za greške iz prošlosti, zbog čega
je njihov uticaj na društvene tokove u većini ovih zemalja
gotovo potpuno isčezao. Jedan od ubedljivih dokaza za
iznetu tvrdnju jeste potpuna razjedinjenost
koministčkih i radničkih partija u Srbiji, a sličnu
ili identičnu situaciju imamo i u drugim novostvorenim
državicama na prostoru bivše SFRJ. Najveću odgovornost za
razjedinjenost i odsustvo saradnje snose čelnici i
najuticajniji pojedinci u rukovodstvima ovih partija.
Iako sadašnji uslovi za rad komunističkih partija u
Evropi i svetu nisu najpovoljniji, značajan deo
komunističkih i radničkih partija, sledeći ideje
internacionalizma, ostvaruju saradnju putem
povremenih okupljanja na regionalnom i svetskom nivou,
razmenom informacija i usvajanjem saopštenja povodom
značajnijih događaja u pojedinim zemljama, regionima i na
globalnom svetskom nivou. Međutim, sadašnji oblici
međunarodne saradnje komunističkih i radničkih partija, nisu
dovoljni i ne omogućavaju da se međunarodni
komunistički i radnički pokret ORGANIZOVANIJE, USPEŠNIJE I
SNAŽNIJE suoči sa izazovima pred kojima se svet nalazi.
Otuda neophodnost da se KP i RP, kako na svetskom i
regionalnom nivou tako i na nivou pojedinačnih zemaša, što
čvršće povezuju i zajednički definišu strategiju i taktiku
političkog delovanja.
Partija
“KOMUNISTI
SRBIJE”
veruje da bi asocijacije Međunarodnog komunističkog i
radničkog pokreta, pored ostalih značajnih pitanja kojima se
danas treba baviti, bi trebalo da ostvare puni uvid u stanje
u kome se nalaze KP i RP u bivšim socijalističkim državama.
Treba utvrditi šta su najveće slabosti u radu ovih partija i
na koji način se one mogu prevazići. Komunisti Srbije su
ubeđeni da je najveća slabost KP i RP u većini bivših
socijalističkih zemalja totalna razjedinjenost.
Najčudnije je to što neke KP i RP, proglašavajući sebe za
prave i pravoverne, na osnovu čega neke od njih
dobijaju i finansijsku podršku, u svojoj zemlji ne ostvaruju
nikakav uticaj na društvene tokove niti imaju članstvo.
Krajnje je vreme da se problem razjedinjenosti KP i RP
u bivšim socijalističkim državama, uz snažnu podršku i pomoć
asocijacija međunarodnog komunističkog i radničkog pokreta,
konačno prevaziđe.
Beograd, 12. Novembra. 2008
godine.
Član Predsedništva CK KS
Svetozar
Markanović
|
