(“Priznanje od Džajica” – 10.jun )

Očito da je M.Kos odrastao u društvenoj sredini koja nemačku okupaciju nije smatrala zlim dobom za srpski narod već periodom ostvarenja “ velikog dela obnove otadžbine” , kako stoji u “Apelu srpskom narodu” od 10.avgusta 1941. godine kojim se on poziva u borbu protiv ustanika, s potpisima preko 500 industrijalaca, veletrgovaca, visokih crkvenih dostojanstvenika, akademika, književnika, umetnika itd. Po M.Kosu su nemački vojnici “korektni” i jedino što im zamera to je što su ih, ponekad, “oterali s fudbalskog treninga” da bi oni igrali “ veliki rukomet”. I krvolok Dragi Jovanović, ministar policije i odgovoran za smrt hiljada banjičkih logoraša, za njega je “korektan” jer je navijao za njih ( FK 1913)!

I sve je u redu za ovog prevejanog fašistu da nisu došli partizani i Sovjeti i kada je “ kralj Petar , navodno, pozvao sve jedinice Draže Mihailovića da se priključe Titu. Bila je to velika drama.” Na žalost M.Kosa Kralj Petar II nije to “navodno “ nego stvarno uradio ( 12.septembra 1944.godine) i to javno, preko Radio Londona. No, ovo je tek sitna laž ovog prevrtljivca. One krupne tek slede.

“..nismo ih po dobru zapamtili “ kaše M.Kos. “ Ruse uglavnom zbog toga što su napadali devojke i žene a partizane po tome što su bili nemilosrdni prema istaknutim građanima. Streljali su 105 viđenijih gradjana….” Naravno, ovaj jadni” argument” neće umanjiti ugled i popularnost hrabrih i disciplinovanih sovjetskih vojnika koji su nam pomogli u oslobođenju dela naše zemlje, a onda nastavili dalje, kroz Madjarsku, da napadaju Nemce i jurišaju ka Berlinu. I nisu partizani “streljali” već osudili, i ne “viđenije gradjane” već krupne zlocince i saradnike okupatora. Humanost partizanskog voćstva vidi se najbolje iz pisma V.Ribnikara Titu povodom amnestije lica koja su bila u jedinicama DM ili sarađivala s njima (odluka AVNOJ od 21 . novembra 1944):” Odluka je izazvala veliko olakšanje kod ljudi…..Malo je ljudi u Beogradu kojima je savest čista jer su pod pritiskom i terorom bezmalo svi popustali i “vrdali”. Ova ih amnestija sada oslobađa straha”.

M.Kos završava intervju u ulozi “vojnog stratega” i daje ocenu Sremskog fronta, na kojem je i sam bio, kao da je to fudbalska utakmica a ne najveća bitka u NOB. Iz smušene i “s brdo s dola” sklepane priče o Sremu možete samo jedno zaključiti : M.Kos je celo vreme svog “ ratovanja “ vodio svoju “bitku” i nastojao da bude što dalje od linije fronta u čemu je, zahvaljući “ sreći i svojoj pameti “ i uspeo. I to priča s ponosom. S takvima se ne može polemisati. Sreća da su bili neznatna manjina a da je većina omladinaca Srbije i Beograda, i mobilisani i dobrovoljci, doživela Srem kao svoju 1941.godinu!

Ovaj kameleon znace dobro da iskoristi i sve posleratne godine pa cak i postane trener “Partizana”, kluba koji nosi njemu omrazeno ime. M.Kos nije usamljen slucaj. Stari duh kolaboracije i danas je prisutan na ulicama Beograda. Samo je okupator nov. Dok se 100.000 Srba na Kosovu bori za goli život bogata elita , kad joj se spomene Kosovo, odmahuje rukom, davi se u razvratu, grli i ljubi sa NATO ubicama! Ako zapuca – tu su saveti starog “driblera” M.Kosa kako izbeci front!